Hoşçakal mutluluk

 Son gün ne kadar da değişik bir şey. Hiç bilemiyorsunuz son günün ne zaman geleceğini. Son bakış, son dokunuş belki son öpücük. Nerden bilebilirsiniz ki ona son kez baktığınızı, ellerini son kez tuttuğunuzu. Kitaplarda hep mutlu sonları okuduk, buna alıştık belki de. Böyle bir sonu kim hayal edebilirdi ki, son olacağını bile.. Varlık ve yokluk sorgulanması güç kavramlardır. Birinin varlığı yokluk, yokluğu varlık hissettirebilir. 

Bir kişi, bir hayat, yaşanmışlıklar nasıl böyle eksik hissettirir insana? İnsan eksik hissediyor diye sonlandırmalı mı hayatını? Devam edebilir mi ki? Etmeli mi ki?

Bir son bu kadar mı kötü olur? Bütün anılar beynime hücum ediyor.. nerdeyim, nasılım, ne yapmam gerekiyor ve yahut ne yapmak istiyorum hiç bilmiyorum. Bilinmezliğin arasında kaybolmuş gibi hissediyorum. Mutluluğun kokusunu alamıyorum. Huzura dokunamıyorum. Gözyaşları içinde boğulmaya gidiyorum.

Hoşçakal..