Kağıttan Hayaller

Sevgiyi taşıyamayacak kadar ağır bir kalbe, nefes almak için yorgun bir bedene, önümü göremeyecek kadar çökmüş göz kapaklarına, gülmekten değil; ağlamaktan oluşmuş kazayaklarına sahibim artık.
Yolumu kendim çizdim ama yürüyemiyorum
artık.
Elimde yarısına kadar dolu bir bardak
Bir sağa
Bir sola
Sallıyorum ve
Kendimi dalgalara çarparken görüyorum.
Sonra hayallerimi atıyorum bu bardağa,
İnce kağıtlar üzerinde yer alan hayallerim,
üzerine çarpan damlalar sonucu silinmeye başlıyor. Yetmezmiş gibi, bir de yağmur yağıyor.
Bardak dolup taşıyor
Ne kağıttan
Ne hayallerimden,
Bir iz kalmıyor.
Hayallerim gibi, hislerimi de yok eder mi bu yağmur?
Yağan yağmuru haber veriyorum herkese, ıslanmak isterler belki diye.
Belki de aramızda perdeleri ve camlarından öte kendini dünyaya kapatanlar vardır.